- Treść zadania
Wyznaczyć reakcje podporowe w belce obciążonej jak na rysunku. Wszystkie wymiary podane są w metrach.
- Sprawdzenie statycznej wyznaczalności konstrukcji
Na początku trzeba opisać reakcje jakie występują w podporach, a następnie przytoczyć wzór na statyczną wyznaczalność belki. Po podstawieniu wartości do wzoru wychodzi, iż belka jest statycznie wyznaczalna.
- Wyznaczanie reakcji
Zadanie to można rozwiązać dwoma metodami. W tej części rozwiążemy je przy pomocy rozbicia konstrukcji w przegubach na belki proste.
Lecz najpierw wyznaczmy jedyną występującą reakcję poziomą przy pomocy sumy rzutów wszystkich sił na oś „x”.
Teraz rozbijemy konstrukcję, aby wyznaczyć resztę reakcji. Zasada jest taka, że każda z belek musi spełniać warunki belki statycznie wyznaczalnej, aby nie stała się mechanizmem.
Jak widać na rysunku konstrukcja została rozbita w przegubach i powstały tak zwane podpory wirtualne (zamalowane na czarno). Podpory te zawsze znajdują się wyżej i przekazują swoje reakcje z przeciwnym znakiem na belkę poniżej.
Zawsze zaczynamy obliczenia od belki, która znajduje się najwyżej, gdyż ma ona najmniej niewiadomych.
Tak więc rozpoczynamy obliczenia od rozpisania rzutu momentów zginających w węźle C, aby wyznaczyć reakcje w podporze D.
Należy pamiętać o tym, żeby reakcje tą przekazać na belkę niżej z przeciwnym zwrotem.
Następnie możemy zrobić rzut sił na oś „z” tylko dla belki C-D i w ten sposób odnaleźć wartość reakcji w podporze C.
Teraz zajmiemy się belką A-B. Najpierw rozpiszemy sumę rzutów momentów w węźle A, aby wyznaczyć reakcje w podporze B.
Wyznaczamy reakcje w podporze A przy pomocy rzutu sił na oś „z” dla belki A-B.
Ze względu na to, że reakcja z obliczeń wyszła ze znakiem ujemnym zmieniamy zwrot działania reakcji.
Teraz zajmiemy się belką E-F. Zachowujemy tą samą kolejność wykonywania działań. To znaczy zaczniemy od rozpisania rzutu momentów w punkcie E, aby odnaleźć reakcje w podporze F, którą następnie musimy przenieść z przeciwnym zwrotem na belkę poniżej.
Następnie rozpiszemy rzut sił na oś „z”, aby znaleźć reakcje w podporze E.
Na koniec obliczamy belkę znajdującą się najniżej, to znaczy G-H.
Zacznijmy od rozpisania rzutu momentów w węźle G, aby wyznaczyć reakcje w podporze H.
No i na koniec wyznaczamy ostatnią reakcje, żeby to zrobić zrobimy rzut sił na oś „z“.
Nasza konstrukcja z wyznaczonymi reakcjami wygląda następująco.
I tak mamy pyknięte zadanko
Obejrzyj również filmik na platformie 